18 Σεπτεμβρίου 2005
Δυο χρόνια μετά
Θυμάμαι στα πρώτα μας φοιτητικά χρόνια το πρώτο μας κοινό μεθύσι σε εκείνη την πλατεία
Θυμάμαι τα πρώτα σου ακούσματα της Rock
Θυμάμαι τον χαρταετό μας να προσπαθεί να πετάξει σε εκείνο το χωράφι
Θυμάμαι την ακρόαση μας από τον μαγαζάτορα στο μαγαζί που θα τραγουδούσαμε για να πάρουμε την δουλειά
Τις ατελείωτες διαδρομές με τα λεωφορεία και τα όργανα στην πλάτη
Εκείνο το μπαλκόνι και τις κιθάρες που προσπαθούσαμε να κατασκευάσουμε
Τον αποχωρισμό αυτής της όμορφης πόλης και την έναρξη μιας καινούργιας ζωής σε μια άλλη
Την χαρά μας όταν πήραμε μαζί τα πρώτα μας αμάξια
Εκείνο το τόσο ακατάστατο σαλονάκι που γρατζουνούσα το μπουζούκι και εσύ τραγουδούσες
Την λάμψη του προσώπου σου όταν τραγουδούσες Διονυσίου
Το εκλεπτυσμένο ντύσιμο σου
Το αρχοντικό σου στιλ
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ
Όταν στις 4 το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο
Το δρόμο έξω από το νοσοκομείο
Το παγκάκι
Την αγάπη σου για την ταχύτητα και το τιμόνι σου
Που ήταν προέκταση των χεριών σου
Τα λόγια σου
Που με αυτό ήθελες να φύγεις
Μου λείπεις φίλε
Δεν υπάρχει μια μέρα που να μην σε σκέφτομαι
Δεν θα το ξεχάσω το μπουζούκι όταν θα ξανά συναντηθούμε
Για να μπορούμε να μαγεύουμε μαζί και τους αγγέλους
vtsib Press 
😦
…makari na ipirxan logia
pou sto akousma tous
na stamataei o kosmos na ponaei
se tetoies peristaseis…
Καλύτερα που δεν υπάρχουν λόγια. Αν υπήρχαν ίσως ο χρόνος να μην ήταν το ιατρικό που θα μετατρέψει τον πόνο σε ανάμνηση και χαμόγελο.
θα βρεθείτε .
και θα χαρούν οι άγγελοι.
γιατί υπάρχουν – το ξέρεις έτσι;
γράφεις εξαιρετικά γιατρέ όταν θέλεις.
είχα καλούς δασκάλους 😀
Μη θλίβεσαι όταν λες αντίο..
Ενας αποχαιρετισμός είναι απαραίτητος μέχρι να ξανανταμώσετε…
Και ειναι βέβαιο πως θα ξανανταμώσουν μετά απο λεπτά/μέρες/χρόνια/αιώνες εκείνοι που συνδέονται με φιλία!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ…