Γιατί…

Έχω πει σε αρκετούς ανθρώπους ότι έφτιαξα ένα μπλογκ και ξεκίνησα να γράφω σε αυτό.

Οι απαντήσεις και οι αντιδράσεις πολλές και διαφορετικές.

Από αυτούς οι οποίοι δεν έχουν ή δεν διαβάζουν, όμως, είχαν ένα κοινό σημείο στο μεγαλύτερο ποσοστό τους.

Ένα μεγάλο ποσοστό με ρώτησε τι είναι το μπλόγκ και αφού του εξήγησα η επόμενη ερώτηση ήτανε: «Ωραία και; Βγάζεις λεφτά από αυτό;» ή «και γιατί χάνεις τον χρόνο σου γράφοντας; Ποιος τα διαβάζει;» και άλλες τέτοιου είδους ερωτήσεις του στυλ «Μα καλά μαλάκας είσαι και χάνεις τον χρόνο σου;» ή «Καλά αν θέλεις να γράφεις ημερολόγιο γιατί δεν αγοράζεις ένα;»

Άλλοι δεν δώσανε καθόλου απάντηση. Μπήκανε, το είδανε, δεν καταλάβανε, δεν πολύ-ψάξανε, βγήκανε, είπανε «ωραίο είναι» και δεν ξανά ασχοληθήκανε. Ίδια αντίδραση ουσιαστικά με την παραπάνω μόνο που δεν εκφράστηκε με λόγια. Και όλα αυτά με κάνουν και σκέφτομαι στις 4 το πρωί:

Είμαι μπροστά σε μία οθόνη.

Βλέπω έναν κέρσορα να αναβοσβήνει.

Δεξιά το άλλο γραφείο με ανοιγμένο το βιβλίο που διάβαζα.

Σκέφτομαι τι να γράψω. Γιατί; Γιατί θέλω να γράψω;

Γιατί έχω σκέψεις.

Γιατί δεν θέλω να διαλέξω αυτόν που θα τις πω.

Γιατί θέλω να με διαλέξει αυτός που θα τις ακούσει.

Γιατί μου αρέσει να ψάχνω.

Γιατί με φτιάχνει το να με ψάχνουν.

Γιατί θέλω να γνωρίσω.

Γιατί μου αρέσει να με γνωρίζουν.

Γιατί αν ήθελα ημερολόγιο θα είχα.

Και γιατί εσύ που με ρώτησες, αν ήθελες ΔΕΝ θα είχες.