Η επιστροφή, το spinning και το ποδήλατο.

I know, i know. Απαράδεκτος.

Το ξέρω το παράτησα το blog-ακι, αλλά τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Βάλε λίγο προβλήματα προσωπικά και μη, βάλε δουλειά-ες, βάλε διάβασμα, βάλε εξεταστικές και λίγο βαρεμάρα και να το αποτέλεσμα. Κοντά 2 μήνες χωρίς post. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν στο κατάλληλο mood για να ενημερώνω το παρόν blog. Το ίδιο και το podcast. Παρόλα αυτά, όμως δεν σταμάτησα να διαβάζω blogs, ούτε να ακούω podcasts. Άλλωστε το The Losties Pod με κράτησε στον χώρο κατά κάποιο τρόπο.

Κάνω, λοιπόν, μια επιστροφή μετά από 2 μήνες σχεδόν. Ελπίζω τουλάχιστον. Αυτά για εισαγωγή.

Το εναρκτήριο λάκτισμα, λοιπόν, για αυτό το πόστ και για την «επιστροφή», ήταν διάφορα ποστάκια που διαβάζω εδώ και καιρό για την ποδηλασία και τα ποδήλατα γενικώς σε διάφορα μέρη.

Αρχικά να πω ότι η επαφή μου με το ποδήλατο έχει σταματήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως από τα τέλη του δημοτικού, αν εξαιρέσει κανείς το spinning. Δεν θυμάσαι τι είναι το spinning; Δες εδώ.

Εδώ και πολύ καιρό, πριν καν μπω στην διαδικασία να διαβάζω τα ποστς που λέγαμε, είχα στο βάθος του μυαλού μου να αγοράσω ένα ποδήλατο. Ο λόγος απλός. Επειδή είμαι γενικά άνθρωπος που βαριέμαι εύκολα και επειδή κυρίως θεωρώ εντελώς χαζό το να τρέχω κάθε φορά στον διάδρομο του γυμναστηρίου μετά το καθιερωμένο πρόγραμμα, κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ήθελα, λοιπόν, να πάρω ένα ποδηλατάκι, έτσι ώστε να πηγαίνω με αυτό στο γυμναστήριο να κάνω την γυμναστικούλα μου και συγχρόνως να κάνω και την αεροβική άσκηση που έχει το πρόγραμμα μου. Δεν λέω δύσκολο. Ξέχασα να σου πω ότι με εξιτάρουν τα δύσκολα. Τα εύκολα τα υποτιμώ πολύ για αυτό άλλωστε την πατάω πάντα στα εύκολα.

Ξεκίνησα να βλέπω ποδήλατα σταδιακά, αλλά πολύ ακριβά ρε αδερφάκι μου. Δεν τα αντέχει η τσέπη μου. Εντάξει έχει και πολύ φτηνά, αλλά αν είναι να πάρω κάποιο χρέπι και να φάω τα μούτρα μου, ας πάρω και το mountain bike που έχω από πιτσιρικάς. Έτσι κι αλλιώς και το καινούριο (φτηνιάρικο) σε λίγους μήνες σαν το δικό μου χρέπι θα γίνει. Άσε που μπορεί να φύγουμε και σε καμιά στροφή γιατί τα μυαλά μας είναι πάνω από το κεφάλι και δυστυχώς ο δρόμος δεν είναι ίδιος με τις αλάνες και τις πλατείες που βολτάραμε πιτσιρικάδες.

Κάπου εδώ, λοιπόν, η ιδέα εγκαταλείφθηκε. Μετά από λίγο καιρό άρχισα να διαβάζω διάφορα ποστς του dilated και του papo περί ποδηλάτου και ποδηλασίας και ομολογώ πως το όλο κλίμα με έκανε να ζηλέψω. Βόλτες, freeday, παρέα και πάνω απ’ όλα ασφάλεια. Καμία σχέση όπως το είχα στο μυαλό μου και με αυτό που ήθελα να κάνω. Ένα επίπεδο πιο πάνω. Μια ολόκληρη φιλοσοφία. Μα πιο πολύ ζήλεψα γιατί μάλλον δεν έχω την δυνατότητα να εν ταχθώ εδώ στο CZ σε μια τέτοια «ομάδα». Θα είμαι μόνος μου. Και ίσως να είναι και επικίνδυνο. Η ιδέα συνέχισε να εγκαταλείπεται με μεγαλύτερη απογοήτευση αυτή τη φορά. Ώσπου σε μια επίσκεψη μου στο παλιό γυμναστήριο που πήγαινα με έκανε να βρω αυτό που είχα χάσει.

Spinning κύριοι. Το είχα αφήσει καιρό. Είχα αφοσιωθεί στα μούσκουλα και στα βάρη. Μάλλον γιατί είχα καταντήσει να πηγαίνω μόνος μου και είπαμε, βαριέμαι. Πήγα, λοιπόν, μια φορά να θυμηθώ τα παλιά.

Και ναι η αίσθηση αυτή είναι απερίγραπτη. Η αλήθεια είναι ότι κάπως έτσι φανταζόμουν και τις βόλτες με το ποδήλατο. iPod στα αυτιά και συγχρονισμός κατά κάποιο τρόπο με το ποδήλατο. Άλλωστε το κάνω και στο περπάτημα. Συγχρονίζω το βήμα μου με την μουσική. Σχεδόν πάντα. Το spinning είναι αλλιώς όμως. Όταν ανεβαίνεις πάνω σε αυτό το στάσιμο, με την μουσική να βαράει τσίτα, χάνεσε στον δικό σου κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι περίπου ένα λίτρο ιδρώτας και 140 παλμοί χαβαλέ. Και μόλις κατεβαίνεις νιώθεις γεμάτος. Γεμάτος ενέργεια.

Ναι είμαι spinner, όπως θα ήθελα να είμαι surfer, ιστιοπλόος και ποδηλάτης. Για το surf και την ιστιοπλοΐα θα τα πούμε άλλη φορά.

Προς το παρόν πάω να ξανά χωθώ στα μικρόβια μου.